η ψεύτικη ταυτότητα

Όταν βρίσκεσαι σε μετρό μια κρύα Τετάρτη στις τρεις το πρωί, τρία πράγματα είναι πιθανόν να σου γίνονται- είτε είσαι άστεγος και το μετρό δεν είναι αυστηρό, είτε έχεις απαίσιο πρόγραμμα, ή θέλεις να φύγεις χωρίς να το ξέρει κανένας γνωστός σου. Στην περίπτωσή μου, δύο απ’ αυτά ισχύουν. Εσύ; Άστεγος; Σκλάβος εις κάποιο αφεντικό που ψάχνει κέρδη αντί για την υγεία των υπαλλήλων του; Ή ήσυχος πρόσφυγας;

Θα φανταστώ απ’ ότι δεν απαντάς, το τελευταίο. Τέλος πάντων, αφού είμαστε στην ίδια φάση, αφού έχουμε τον ίδιο σκοπό, είμαι σίγουρος πάμε στο ίδιο μέρος. Στο τέλος του γνωστού μας κόσμου, ε; Να δραπετεύσουμε απ’ ετούτη φυλακή, απ’ αυτή τη πόλη. Έχεις ακούσει κι εσύ τα ίδια, ε; Εκεί έξω είναι καθαρά, πράσινα, σαν παλιά, πριν ο Μέγας Πλάτωνας άρχισε να κυριαρχεί. Σιγά τον Μέγα… Το μόνο που κατάφερε στους τρεις αιώνες είναι να μας σκοτώσει τη ψυχή, να μας κλείσει το νου… Ε, τέλος πάντων, μόλις γνωριστήκαμε, ας μην χαθούμε σε πολιτικό διάλογο… ή, μονόλογο… Μπορείς να μιλήσεις ή απλώς κάνεις τον έξυπνο; … ‘Ντάξει, καλά, τι με νοιάζει.

…

…

…

Έχεις ταυτότητα; Ψεύτικη εννοώ… Πώς αλλιώς να βγεις; Πρέπει να πεις είσαι ξένος… Μαθαίνω Λατινικά ένα χρόνο τώρα για να καταφέρω να περάσω. Η δικιά μου λέει είμαι κάτοικος του κράτους του Καίσαρα… Φυσικά, δε θα πάω εκεί, ακόμα χειρότερα ακούω τα πάνε εκεί. Όχι, θα χαθώ στα ενδιάμεσα, εκεί που δε κατάφεραν να κτίσουν ούτε πολυκατοικία ούτε εργοστάσιο ούτε καν δρόμο. Λένε όλοι οι δρόμοι φτάνουν τη Ρώμη, ε; Όλοι εκτός από έναν, βουβέ μου φίλε. Εγώ θα πάω σε μοναδικό δρόμο. Τον δικό μου δρόμο! Στρωμένος με χρυσό και πορσελάνη! Αν θες, μπορείς να με ακολουθήσεις, αλλά τα βήματά σου θα πρέπει να είναι απαλά. Να μην καταστραφεί ο πανέμορφός μου δρόμος, ξέρεις; Τέλος πάντων, η ταυτότητά σου, τί λέει; Από πού υπερασπίζεις ότι ήρθες; … Α, να και κάτι μοναδικό. Ω, ναι, φανταστική ταυτότητα. Σίγουρα θα σου κόστιζε πολύ. Η δικιά μου θα τα καταφέρει, αλλά η δικιά σου… Αληθινή θα μπορούσε σίγουρα να είναι… Μάλλον δεν είσαι πρόσφυγας τελικά; Γιατί δε με σταμάτησες όταν είπα είσαι συμπατριώτης μου, και σε τόπος γέννησης και σε σκοπό ζωής; Άσε, δε πρόκειται να απαντήσεις, ξέρω ήδη…

Τι κάνεις εδώ, τέλος πάντων; Αφού είσαι πραγματικά υποταγμένο στον Μέγα Σουν Τσου… Τι πιθανόν δουλεία μπορεί να έχει κάποιος Τσούσος εδώ τριγύρω; Θα ρωτούσα τώρα μάλιστα αν ξέρεις καν τι λέω, αλλά προφανώς ξέρεις. Το βλέπω στα μάτια σου, καταλαβαίνεις απολύτως όλα όσα σου λέω. Με παρατηρείς. Λες μέσα σου «Αχ, τι χαζό Πλατωνάκι, δεν έχει ιδέα για τον κόσμο έξω απ’ αυτά τα τοίχοι!» Αλλά έχω. Έχω πολλές ιδέες! Και είμαι σίγουρος τουλάχιστον οι μισές ισχύουν! Απολύτως σίγουρος! Πες μου, απ’ όσα σου είπα μέχρι στιγμής, πόσα έχω σωστά; Πόσα λάθος;

…

…

…

Ούτε λέξη ακόμα… Έχεις πάρει όρκο ησυχίας ή κάτι; Ακούω κάτι τέτοια κάνετε πέρα εκεί. Ότι μερικές γειτονιές είναι αθόρυβες, ότι το μόνο που ακούς είναι την ανάσα σου… Αν είσαι ξένος και δεν έχεις μάθει να αναπνέεις με το στόμα κλειστό, φυσικά. Όχι ότι είμαι τέτοιος, καθόλου. Θα έλεγα μάλιστα είμαι ακόμα ποιο πειθαρχημένος κι από εσένα. Ναι, δεν μπορείς να μαντέψεις τι έχω πάθει, τι πόνο και δυστυχία, τι άθλιες εμπειρίες κρατά το νου μου. Και τα ξεπέρασα. Ολομόναχος, χωρίς βοήθεια, χωρίς καν έλεος απ’ τους μπάσταρδους που παραλίγο να με σκοτώσουν… Ό,τι έκανα το έκανα εντελώς χάριν στις ικανότητές μου. Τη μάχη του νου, τη μάχη του σώματος, τη μάχη του αυτοέλεγχου. Ήμουν ο μόνος στρατιώτης εναντίον δεκάδες, μάλλον εκατοντάδες άλλους σε κάθε μάχη. Ξέρεις όμως πως νίκησα; Πως κατάφερα και κάθομαι εδώ μπροστά σου να σου αφηγούμαι ετούτα λόγια; Ετούτες ιστορίες που καλό θα ήταν να γραφτούν να γίνουν επίσημοι θρύλοι της κοινωνίας μας; Πάθος, φίλε μου. Είχα πάθος όχι για τη ζωή μου, αλλά για το πόσο καλό θα μπορούσα αν ασκήσω προς τους άλλους. Να γίνω αρχηγός κάποιου είδους κοινωνίας εκτός απ’ τις κοινωνίες των Μέγα Κυβερνητών. Μιας κοινωνίας όπου αυτοί με εξουσία έχουν πραγματικό πρόσωπο, όχι μόνο αρχαίο όνομα που υπάρχει μόνο για να προκαλέσει νοσταλγία για τα χρυσά μας χρόνια και τίποτα άλλο… Λοιπόν, ε… Τι έλεγα;

…

…

…

Α ναι, σε ρωτούσα μάταια τι δουλειά πιθανόν μπορείς να έχεις εδώ… Δηλαδή, εάν μάλλον δε κατάλαβες τι εννοώ, τι μπορεί να παρέχει η άσχετή μας πόλη, εντυπωσιακή μόνο χάριν στο ποιο Μέγα Κυβερνήτη έχουμε, ας και είναι φανερά άσχετος στη μοντέρνα μας εποχή. Ναι, μάλλον πριν μερικά χιλιάδες χρόνια είχε κάποιο καλό, αλλά η μοντέρνα κοινωνία είναι πολύ ποιο περίπλοκη. Δε ζούμε για να δουλέψουμε, να φάμε, να χέσουμε, να κοιμηθούμε, κι έπειτα κάνα τόσα χρόνια να πεθάνουμε. Τώρα έχουμε χρόνο και ικανότητα να κάνουμε κάτι περισσότερο. Ο καθένας έχει την ερασιτέχνη του, το αγαπημένο του μέρος να αράξει στον ενδιάμεσό του χρόνο, κάποιον που πραγματικά αγαπά- αντί απλώς να είναι ζευγαρωμένος απλώς για οικονομικούς λόγους. Μα δε το καταλαβαίνει ο Μέγας μας. Κι εγώ που νόμιζα η προ-αρχαία Αθήνα ήταν μέρος που είχε ξεπεράσει